Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/100

tecznie zagrozić, z rozpaczy wybuchła płaczem, nawet nie przewidując, że ta właśnie była reakcja najskuteczniejsza.
 Wrażliwość Justyna wręcz organicznie nie znosiła łez kobiecych, szczególnie wówczas, gdy był bodaj mimowolnym ich sprawcą. Toteż wzruszenie i gniew zmieszane z ostateczną bezradnością, wywoływały mu na usta słowa bez związku:
 — Jakże można… No to już dobrze… Panno Moniko… Co tu począć… Tak jest zawsze z kobietami… To już ja nie jestem panem siebie!… Panno Moniko… Więc zgoda… Doprawdy nie przypuszczałem… Panno Moniko, proszę przestać…
 — A pojedzie pan do Kopanki! — odezwała się wśród szlochów, nie odrywając rąk od twarzy.
 — Pojadę.
 — Daje pan słowo?
 — Daję — zniecierpliwił się.
 Wówczas podniosła nań oczy zapłakane lecz już uśmiechnięte i wyciągnęła doń ręce, mokre od łez:
 — Dziękuję, bardzo dziękuję.
 Nie mógł nie roześmiać się.
 — Dziwna z pani dziewczyna. Nie rozumiem, co pani może zależeć na moim pobycie w Kopance.
 — A właśnie zależy — ocierała łzy — właśnie zależy.
 — Właściwie to ja muszę pani dziękować…
 — Za to, że narzucam panu tę niemiłą gościnę?
 — Za to, że pani tak serdecznie zajmuje się moją niemiłą osobą.
 — Pańska osoba nie jest dla mnie niemiła — zaprzeczyła żywo — a jeżeli chce pan mieć tego dowody, to proszę. Umyślnie sprowadzę do Kopanki na święta parę moich koleżanek… I wybiorę najładniejsze…
 Justyn wzruszył ramionami:
 — Wcale mi na tym nie zależy.
 — Tak pan tylko mówi — odpowiedziała prowokująco.
 — Upewniam panią. Jeżeli o mnie chodzi, wolałbym być w Kopance sam.
 — Ja mogę nie jechać — szepnęła.
 — Ależ ja o czymś innym mówię. Sam, to znaczy, że wolałbym być jedynym gościem państwa Korniewickich i pani.