Ta strona została przepisana.
PIEŚŃ PIERWSZA.
| 1. Str. 94 wiersz 12. | Zapominali o obecnéj chwili |
| W rytmach Sadego, i pieśniach Leili. |
Sadi, jeden z najsławniejszych poetów perskich. — Leila i Mejnun, para kochanków, sławna na Wschodzie, jak w Europie Romeo i Julia, lub Abelard i Heloiza.
| 2. Str. 94 w. 13. | Aż usłyszawszy głos bębna, postrzegłem: |
W Turcyi uderzenie w bęben ogłasza wschód, południe i zachód słońca.
| 3. Str. 97 w. 4. | Giaur, pies pogański, Arab memu oku |
| Znośniejszy stokroć od jego widoku. |
Turcy nienawidzą Arabów, którzy im w dziesięcioro odpłacają się wzajemnością, więcéj nawet niż chrześcijan. —
| 4. Str. 98 w. 21. | Dusza, muzyka tchnąca z jéj oblicza. |
Wyrażenie to uległo zarzutom. Nie odpowiadając na nie krytykom „niemającym muzyki w duszy“ proszę tylko czytelnika, aby przypomniał w myśli na chwilę, rysy najpiękniejszéj, jaką znał, kobiety. A jeśli wtenczas jeszcze nie zrozumie tego, co mój wiersz słabo wyraża, wyznaję, iż będę żałował nas obu.
