Strona:Szwedzi w Warszawie.pdf/27

 — Nie bij!
 — Jakże cię nie bić, kiedyś cap.
 — A nie cap, jeno Maciej Dratewka.
 — Zabieraj się do roboty, bo cisnę wszystko i zostawię cię tu samego.
 Na tę groźbę Maciek nakoniec schylił się i począł powoli zbierać pierniki, motki nici i wstążek, orzechy, i układać to wszystko do kosza. Nie szła mu ta robota, bo ciągle wzdychał i szlochał, ale wreszcie zebrano co się dało i kosz został tem wszystkiem w trzech czwartych napełniony. Gdy to zrobiono, Maciek przeciągnął się, odetchnął głęboko i szepnął:
 — A tom się zmachał.
 — Czem?
 — A tem.
 — Baran jesteś! cóż to? trochę rupieci pozbierać, to u ciebie robota?
 — A ino!
 — Nie gadaj, zabierajmy kosz, ty weź za jedno, a ja za drugie ucho.
 — Zaraz.
 — Śpiesz się!
 — Niech sobie odpocznę.
 — A bodajże cię Szwedy ubiły! Po czem ty będziesz odpoczywał?
 — Spociłem się.
 — Spociłeś się?
 — Tak, — krzyż boli.