Strona:Stefan Gębarski - W pruskich szponach (cz. I).pdf/77

 Wtem starzec otworzył oczy, spojrzał do koła i szepnął:
 — Hanusiu!… gdzie jesteś, Hanuś?…
 — Jestem, dziadku, jestem przy was!… dobrzy ludzie dają nam pomoc!…
 — Bogu Wszechmocnemu niech będą dzięki!—szepnął z westchnieniem.
 Wyczerpany był, piękna siwa głowa co chwila opadała mu na piersi.
 Podtrzymywała i podpierała ją wątłemi ramionami Hanusia.
 Tymczasem z dworku pośpieszyła z pomocą sama pani domu.
 Znała ją okolica z dobroci i szlachetności serca. Tam, gdzie niedola, pani Szarska niosła zawsze słowo otuchy i nie skąpiła pomocy.
 Dowiedziawszy się od młodych Sieciechów, co się stało, natychmiast wzięła podręczną domową apteczkę i pośpieszyła do omdlałego.
 Teraz dopiero ratunek okazał się skutecznym.
 Starzec niebawem o własnych siłach podniósł się i usiadł na murawie.
 Teraz dopiero poznać można było, że nie należał on do zwyczajnych żebraków, których pełno włóczy się po naszych wioskach.