Strona:Stefan Gębarski - W pruskich szponach (cz. I).pdf/76

 Na murawie, tuż przy drodze, leżał starzec, o siwej, długiej brodzie, w żebraczych łachmanach, z torbą płócienną, obok porzuconą…
 Przy nim klęczała młoda, może czternastoletnia dziewczynka, żałośnie wzywając pomocy.
 — Dziaduś umierają!… O, Jezu!… ratunku!… ratunku!…
 Blada, pożółkła twarzyczka, błękitne, jak bławatki, oczy, szeroko rozwarte z rozpaczy, łzy płynące rzęsiście—wszystko to budziło dla niej współczucie i litość.
 Pan Adam Szarski i Jadzia pierwsi przybiegli do leżącego starca.
 — Nie umarł… omdlał tylko!—rzekł młody uczony! — Wody!… proszę o wodę!…
 Dwaj bracia Sieciechowie pobiegli do dworku i z szybkością, iście niewytłómaczoną, w jednej chwili, przynieśli w dzbanku zbawczej wody.
 Otrzeźwiono starca, przywrócono go do życia.
 Dziewczynka przestała żałośnie płakać, chwyciła z wdzięcznością Jadzię za rękę i ucałowała ją serdecznie.
 — Żyją dziaduś!… Nie umarli!… uratowani!… O, niech Bóg państwu zapłaci!… Niech Bóg wynagrodzi!…