Strona:Stefan Gębarski - W pruskich szponach (cz. I).pdf/69

„Źle coś!—czart woła—zmieńmy więc umowę!
  Posiej mi ziarno na grzędzie;
Ty sobie spodnią zabierzesz połowę,
  A co z wierzchu, mojem będzie.

Sieje więc chłopak na wspólne korzyście,
  Wschodzi, rośnie plon wzbujały.
Przyszło do działów — dyabeł dostał liście,
  A rzepy chłopu zostały.

— Czarcią—rzekł dyabeł—masz chłopie naturę;
  Widzę, że jesteś mądrzejszy,
Lecz jeszcze jedno: Rzucajmy się w górę,
  A ujrzym, kto z nas mocniejszy.

I porwał, schwycił (chłopa) i z takim rozmachem
  Śmignął go łapy silnemi,
Że chłop z pięć sążni uleciał nad dachem,
  Nim go czart schwytał przy ziemi.

„Tęgi-ś—chłop rzeknie—zbladły i zdyszany,
  Myślałem, że już nie wrócę;
Lecz teraz, kumie, pójdźno w moje szpony,
  Niech i ja ciebei podrzucę.

I w pas go bierze i za róg pochwyca,
  I tak w dwojgu rąk go trzyma;
Lecz zamiast rzucić,—nagle w twarz księżyca
  Wrytymi patrzy oczyma.