Strona:Stefan Gębarski - W pruskich szponach (cz. I).pdf/54

 Ale może na dziś dosyć tej podróży? — zakończył swój wykład młody uczony.
 Cisza panowała w altanie. Nikt z obecnych nie kwapił się z odpowiedzią.
 Pan Adam Szarski powtórzył swoje pytanie, dodając:
 — Możemy jeszcze zwiedzić Poznań… czy dobrze?…
 — Dobrze!…
 — Wybornie!
 — Bardzo prosimy! — rozległy się teraz gorące wykrzykniki.
 Młody uczony uśmiechnął się z zadowoleniem, mówiąc, że trzeba było zaraz odpowiedzieć.
 — Nie śmieliśmy się naprzykrzać — rzekła Jadzia. — Ale poznać Poznań wszyscy pragniemy.
 — Patrzcie!… Czy znajdzie się gdziekolwiek serce polskie, któreby na ten widok nie zabiło silniej, przejęte świętem uczuciem miłości ojczyzny?… Patrzcie!—mówił z coraz to większym zapałem młody uczony — oto macie przed sobą obraz, przedstawiający odwieczny gród starej Polski — Poznań, którego nazwę Niemcy zmienili na „Posen“.
 Przy tych słowach zebrani ujrzeli wspały obraz starożytnego miasta, o wieżycach licznych świątyń i gmachach olbrzymich.