Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 2.djvu/96

90

 — Rozmyślam, — rzekł, — nad tem, jak niezwykłego człowieka miałem szczęście poznać w szanownym panu.
 — We mnie? — zdziwił się Piotr.
 — Właśnie...
 — Jestem człowiekiem bardzo pospolitym, panie hrabio.
 — Pozwoli pan, że będę innego zdania.
 — Niema we mnie nic takiego, coby wykraczało po za szranki najzwyklejszej pospolitości.
 — A choćby pańskie uczestnictwo w nocnych wyprawach księdza Wolskiego...
 Piotr zmięszał się nieco, lecz wnet odpowiedział:
 — Szanowny pan, jak widzę, jest doskonale poinformowany o wszystkiem, co się tu dzieje, nie tylko w dzień, lecz i w nocy.
 — Tak jest, — niestety, — tak jest.
 — Doprawdy, — to niemal wszechwiedza...
 — Bardziej jeszcze od tego kroku, bądź co bądź niezwykłego, jeśli brać pod uwagę pański zawód i stanowisko, — zastanowiła mię rola pańska, jako obrońcy panny Małgorzaty, — owa, tyle piękna, walka z kolegami...
 — Daruje pan, że nie chciałbym o tem mówić...
 — Rozumiem tę skromność człowieka honoru. Lecz rozważając okoliczności innej kategoryi... Bo przecież pan jest również oficerem i to tejsamej armii...
 — W armii są żywioły rozmaite.