Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 2.djvu/210

204

 — A czemże byliśmy, czem jesteśmy, czem będziemy?
 — Jestem zawsze tam.
 — I ja.
 — I ja.
 — I cóż komu z nas? Cóż my jesteśmy? — Trzej poddani, trzy jednostki...
 — Każda jednostka może być potęgą, jeśli się schyli, zarzuci szlę na ramię, rozmnoży swą duszę i siłę.
 — Do pracy istniejącej, biernej, dołączymy pracę nową, któraby z Polski uczyniła Anglię!
 — Anglię, o, straszne, o, bezlitosne szyderstwo!
 — Słuchajcie, wy dwaj... — mówił Rozłucki. — Widzieliśmy przecie świat. Wiemy wszyscy trzej, jak się z niczego stwarza wszystko. Zawrzyjmy tutaj we trzech, w tem milczeniu, wobec tych drzew, które tyle widziały, — spisek. Przysięgnijmy tutaj wobec tego Londynu, który tam huczy, wobec niezmiernej siedliska potęgi, że pomnożymy do najwyższej granicy moc polskiego ducha...
 Władzę polską...
 — Pracę polską...
 — Dobro w Polsce...
 — Trzeba królestwo boże w Polsce osadzić. Trzeba podnieść ręce tego ludu do Boga. Trzeba wskrzesić ducha bożego w tym rolnym tłumie... — mówił Wolski.
 — Trzeba nauczyć ich dyscypliny ducha, przemienić wszystkich w żołnierzy, których oczy i uszy