Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 1.djvu/225

215

na to, com przed chwilą powiedział. Otóż słuchaj, mogę, ale nie chcę. Nigdy nie zechcę!
 — To ja będę z tobą bez pieniędzy, — rzekła z prawdomównością najczystszej miłości. — Gdybyś nawet wcale nie awansował, będę z tobą we dwu pokoikach szczęśliwa. Kupimy sobie ze wszystkiego tylko jedno: ładną lampę.... Gdybyś był najprostszym oficerem przez całe życie!
 — A kiedy ja może wcale nie będę oficerem...
 — Tylko czem?
 — Niczem.
 — Nie rozumiem cię, ale i tak pójdę z tobą.
 — Nie byłabyś ze mną szczęśliwa. Umarłabyś bez zbytku, jak ryba bez wody. Ty i pieniądze — to jedno. Bez pieniędzy....
 — Chciej mię wyprobować! Każ mi złożyć dowód.
 — Nie trzeba, bo ja to już wiem.
 — A nasza dziewczynka?
 Szarpnął się z miejsca, zacisnął pięście i jęknął:
 — O, Boże!
 — Cóż ja pocznę teraz?
 — Roszow... — wymknęło mu się jadowite słowo.
 Popatrzyła na niego zszarzałemi oczyma. Była blada i osłabiona. Usiadła zdala. Długo nie mogła ruszyć się z miejsca, aż wreszcie przysunęła krzesło do stolika. Machinalnie, bez wiedzy o tem, co czyni, odsunęła szufladę. Leżały tam książki polskie, które Piotr ukrywał przed ciekawemi oczyma. Były to poezye, dzieła filozoficzne i techniczne.