Strona:Stefan Żeromski - Sułkowski.djvu/26

 Stokroć ścielem kulami onym głuche posłanie na błoniu.
 Aż patrzymy: wszystka ich infanterya na ziemię pokotem.
 Leżą piersią na trawie.
 Kłęby dymu. Ponad nimi w nas kule armatnie.
 W nas wszystkie armaty!
 Spadły z lawet na ziemię dwa działeczka na wzgórzu.
 Trzeszczą przęsła urwane. Skrzypią dyle mostowe.
 Jęczą ludzie w konaniu. Krew ścieka po słupach.
 W naszą Zelwę krew kapie szparami.
 Nasza Zelwa!
 Przez sześć godzin nie popuścił nas Sułkowski z pozycyi.
 W tyle mostu szpadą zaparł nam drogę.
 Krótki szlaban do Polski, młodziku!
 Ej, ty wodzu, ty młody!...
 Biała gęba dygoce. Czarne oczy goreją.
 A przyleciał ze sztabu spieniony adjutant.
 Zlazł z konia. Zdjął kapelusz przed onym młodzikiem.
 Oddać Zelwę...
 Ścisnął zęby Sułkowski. Śmiech straszny na ustach.
 Przednie straże dawno w tył już odeszły...
 Moskal cofnął się w bory, w potocczyźnie zatonął.
 Nakapalimy w wodę krwi szczodrze.
 Obronilimy Zelwę!

OGNIEWSKI
 — Panowie kamraty! Dobrą on sztukę tosamo pod Mantuą pokazał, — będzie ta z miesiąc temu.