SUŁKOWSKI
(wstaje)
— Zapomnianych narodów... Muszę dziś rzucić się w wir, ścinać się z ramienia w pałasze, naszą polską sztuką, jak z tym kolosalnym, pancernym jeźdźcem mameluków pod Salheyeh, — bo mię smutek rozgryza...
VENTURE
(zwrócony do bogini)
— Izydo! Królowo Egiptu, nauczona przez Anubisa mądrych praw, które tej ziemi nadałaś, córo Czasu, najmłodszego z bogów, królowo, która po raz pierwszy wyhodowałaś na ziemi zboże dla użytku śmiertelnych... Jaskółko miłości! Ulecz smutek tego wojownika.
SUŁKOWSKI
— Budzi się dzień. Słyszysz, — coraz głośniej śpiewają muezzini...
VENTURE
— W tym nowym, wstającym dniu pozdrowienie ci, Izydo, jaskółko miłości, od barbarzyńców północy.
SUŁKOWSKI
— Nie czuję się ani trochę barbarzyńcą.
VENTURE
— Czemuż ogarnia cię smutek wobec tych prastarych
