Strona:Stefan Żeromski - Sułkowski.djvu/121

pływała samochcąc, bez mojej woli, jak białe światło księżyca, twarz czarodziejska ze spuszczonemi powiekami i z zamyśleniem białego czoła. I nie wypłynie już nigdy! Wypowiadam tej twarzy wojnę, moją wojnę duchową, wewnętrzną. Nie zmiękczy mię myśl, że inny człowiek zdejmie z tych usteczek pierwszy uśmiech miłości, i że innemu człowiekowi powiedzą one tajne słowo, za które ja gotówbym umrzeć... Patrzę cierpliwie po nocach w nieznaną twarz tego człowieka i cierpliwie słucham dyalogu między nim i Agnieszką z Mantui...

VENTURE
 — Dobry to towarzysz — milczenie.. Lecz się strzeż, bo najlepszy przyjaciel zdradza...
 (Stukanie we drzwi główne).

SUŁKOWSKI
 — Kto to?
 (Uchyla drzwi Zawilec, który jest ordynansem Sułkowskiego).

ZAWILEC
 — Melduję...

SUŁKOWSKI
 — Wejdź!

ZAWILEC
 — Przyszedł jakisi ksiądz.