Strona:Stefan-Żeromski-Miedzymorze.djvu/076

 Lud cały, z duchowieństwem na czele wyszedł na powitanie świętości.
 Wniesiono srebrną skrzynkę w procesyi do pierwszego po drodze kościoła.
 Świętą Barbarę uznano za patronkę powiślańskiej krainy.
 Świętopełk odbijał Sartawice wszelkiemi sposoby, podstępem, układami i szturmem.
 A nie mogąc nic wskurać, nocą oblężenie porzucił, przeszedł Wisłę po lodzie i przeszył Ziemię Chełmińską, pustosząc ją ogniem i mieczem.
 Marszałek Teodoryk von Bernheim zebrał wszystkie swe siły, stoczył bitwę i pobił Świętopełka na głowę.
 Dziewięciuset Pomorzan legło na placu porażki, — znaczne łupy i czterysta koni dostało się w ręce zwycięsców.
 Świętopełk wrócił na tamten brzeg Wisły i znowu Sartawice oblegał.
 Marszałek poszedł za nim po lodach wiślanych, lecz książę spalił swój obóz i uszedł w bezludną, nadmorską krainę, przypadł na dalekim międzymorzu, w pustkach leśnych się ukrył.
 Wtedy polscy książęta, — kujawski Kazimierz, Bolesław Pobożny kaliski i wielkopolski Przemysław, — pospołu z Krzyżakami Nakło oblegli i zdobyli.
 Krzyżacy spustoszyli leśną ziemię Kaszubów, szukając w niej Świętopełka, i zagarnęli zachodnie Pomorze.
 Książę gdański ukorzył się przed Zakonem,