Strona:Stanisław Piekarski - Prawdy i herezje. Encyklopedja wierzeń wszystkich ludów i czasów.pdf/430

1382 synod, londyński, skutkiem czego Wiklef został usunięty z profesury w Oxfordzie. Przetłumaczył biblję z łacińskiego przekładu Wulgaty na język angielski. Zewnętrznie nie zrywał łączności z Kościołem katolickim i umarł w r. 1384 jako proboszcz w Lutterworth. Po jego śmierci sobór w1 Konstancji w r. 1415 ogłosił go heretykiem.

 Wiklefici (wiklefiści, lollardzi), sekta, powstała w Angljii z końcem XIV w. pod wpływem nauk Wiklefa. Gdy król Ryszard II w r. 1388 nakazał konfiskatę dzieł Wiklefa i jego zwolenników, a tezy jego zostały przez synod londyński i przez Arundela, arcybiskupa w Canterbury, potępione, rozpoczęło się prześladowanie wiklefitów, obostrzone prawem królewskiem z r. 1401, które nakazywało więzić ich jako heretyków, a opornych lub powracających do herezji karać śmiercią. Wskutek tych prześladowań sekta wiklefitów w Anglii rychło upadła. Odżyła w Czechach w postaci husytyzmu.

 Wiktor, imię trzech papieży i dwóch antypapieży:

 Wiktor I, św., był papieżem od r. 189 do 198, starał się ujednostajnić czas obchodzenia Wielkanocy i przez swe orzeczenia, wydane w tej sprawie przeciwko Polikratesowi z Efezu i w sprawie gnostyków i montanistów, stwierdził faktycznie istnienie prymatu papieskiego.

 Wiktor II (1055 — 1057) walczył przeciw symonji i małżeństwu księży.

 Wiktor III (1086 — 1087) prowadził podjętą, przez Grzegorza VII walkę o inwestyturę.

 Wiktor IV, 1) antypapież, wybrany w r. 1138, przez partję Pierleonich w Rzymie przeciwko papieżowi Inocentemu II. W dwa miesiące po wyborze poddał się papieżowi. 2) Kardynał Oktawjan, ogłoszony papieżem w r. 1159 przez stronnictwo cesarza Fryderyka Barbarossy przeciwko papieżowi Aleksandrowi III, którego cały ówczesny świat chrześcijański prócz cesarza uznawał za papieża. Mimo tego, popierany przez Fryderyka antypapież wykonywał swą. władzę aż do śmierci (1164 r.).

 Wilhelmici: 1) zakon benedyktynów-eremitów z Monte Vergine we Włoszech, założony w r. 1119 przez św. Wilhelma z Vercelli, niegdyś bardzo rozpowszechniony we Włoszech i na Sycylji, posiada tylko klasztor macierzysty w Monte Vergine i klasztor w Loreto. 2) Kongregacja augustjanów-eremitów, nazwana wilhelmitami od św. Wilhelma z MaleVal (zm. w r. 1157), posiadała liczne klasztory we Włoszech, Niemczech, na Węgrzech, w Belgji i Francji. W XVIII w. wygasła. 3) Zwolennicy Wilhelma de Saint Amour (1210 — 1273), syndyka uniwersytetu paryskiego, przeciwnika zakonów żebrzących. 4) Zwolennicy sekty, utworzonej z końcem XIII w. w Medjolanie przez Guilelmę (Wilhelminę) z Medjolanu, która twierdziła o sobie, że jest wcieleniem Ducha św.

 Willibrord św., ob. Echternach.

 Wincentego à Paulo Towarzystwo, założone w r. 1833 przez ośmiu studentów uniwersytetu paryskiego pod przewodnictwem Fryderyka Ozanama (1813 — 1853), działacza i pisarza katolickiego. Celem stowarzyszenia jest własne udoskonalenie przez czynna miłość bliźniego, a mianowicie bezpośrednie wykonywanie opieki nad ubogimi, odwiedzanie ich, dostarczanie im środków żywności, odzieży i opału. Zorganizowane w konferencje parafjalne pod kierunkiem rad krajowych i Rady Generalnej w, Paryżu, towarzystwo św. Wincentego a Paulo rozszerzyło się w ciągu XIXw. po całym świecie i liczy obecnie około 7 tysięcy „konferencyj parafialnych“. Pomoc, udzielana przez nie ubogim, obliczają na blisko 14 miljonów franków rocznie. W Polsce zostało wprowadzone około r. 1850 najpierw w Poznańskiem i na Śląsku, w r. 1858 we Lwowie, w r. 1863 w Krakowie a około r. 1906 w b. Kongresówce i liczy obecnie ponad 120 konferencyj polskich.

 Wincenty à Paulo św., największy organizator miłosierdzia chrześcijańskiego, urodzony w r. 1576 w Pouy w południowej Francji, przyjął w r. 160 święcenia kapłańskie i był proboszczem w Thil. W r. 1605 wpadł w ręce korsarzy i został sprzedany jako niewolnik do Tunisu. Po dwóch latach niewoli udał się do Rzymu a następnie w r. 1609 przybył do Pa-