Prócz w gimnazyum udzielał Rymarkiewicz lekcyi w kilku szkołach panienek polskich, miał dyrekcyą nad istniejącem przez kilka lat w Poznaniu progimnazyum dr. Mierzyńskiego, pełnił obowiązki egzaminatora rządowego przy zakładach Sercanek i Urszulanek, był przez czas niejakiś przewodniczącym w Towarzystwie ortograficznem poznańskiem, redagował 1845 r. Gazetę W. Księstwa Poznańskiego, był jednym z najczynniejszych członków Towarzystwa Przyjaciół Nauk, z którego z powodu zakazu rządowego wystąpił musiał, ale później jako emeryt wstąpił znów do niego i nieraz w wydziale historyczno-literackim miewał odczyty z piśmiennictwa polskiego, od samego początku należał do Towarzystwa Pomocy Naukowej i pracował gorliwie najprzód w komitecie miejskim, od r. 1856 w Dyrekcyi, której od r. 1870 do końca życia był przewodniczącym.
Rymarkiewicz był bardzo religijnym człowiekiem i nieraz wspominał z wdzięcznością matkę, która mu w latach dziecięcych wszczepiła poczucie religijne. Jako starzec odbył pielgrzymkę do Rzymu, papież zaszczycił go orderem. Z żony, Wiktoryi z Ziołeckich, niewiasty zacnej i wykształconej, nie pozostawił dzieci.[1]
Pisma. Ob. Bibliografią.
- ↑ Motty M. Przechadzki po mieście. V, 219—238.
