Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Wiedza tajemna.djvu/184

 — Wystąp z koła i pójdź ze mną!
 Głos brzmiał tak poważnie i uroczyście, że już miałem poddać się woli widma. Lecz jeszcze nasunęła się refleksja.
 — Daj dowód, żeś nie duchem ciemności?
 — Powiedziałem — duchów ciemności nie ma. Sam o tym się przekonasz!
 — Jednak bywają złośliwe!
 Tu przypomniały mi się wczorajsze przygody.
 — Te szkodzić nam nie mogą! Chodź!
 Poruszył się, jakby kierując do wyjścia. Ruchem ręki zapraszał i wskazywał drogę. Ciężar jednak jakiś przykuwał moje nogi do miejsca. Chciałem postąpić krok naprzód — nie mogłem.
 Zjawa spojrzała ironicznie, drwiąco:
 — Boisz się?
 — Nie boję się! — zawołałem nagle, pod wpływem nieokreślonego impulsu, — lecz przyzwałem cię, abyś był posłuszny mej woli i odpowiadał na pytania! Ty mnie chcesz podporządkować sobie! Dobrze, uczynię próbę! Pójdę za tobą! Lecz przódy powiedz kim jesteś, lub zgiń i szczeźnij!
 Syk i świst zadźwięczał po pokoju. Fantom skłębił się, zatracił postać ludzką, zamienił w dziwaczną, mętną i ruchomą bryłę, coś na kształt mglistej kuli — z kuli na chwilę wyjrzała twarz o gorejących oczach, a te jarzyły się taką nienawiścią, że wzdrygnąłem cały. Ten wzrok — to był ten sam, co wczoraj mnie hypnotyzować usiłował. Dziś byłem opanowany.
 Raptem wszystko znikło, tylko leciuchny szept przebiegł:
 — A jednak przyjdziesz do mnie...
 Odmówiwszy raz jeszcze formułę zwolnienia, opuściłem koło, nie niepokojony przez żadne objawy.
 Tej nocy spałem spokojnie. Czyżby to była tylko halucynacja?