Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Sekta djabła.djvu/55

 — Co to? — wyszeptał, zdziwiony.
 — U... hu... hi... hi... — zabrzmiał w odpowiedzi jakiś złowrogi chichot.
 Obaj stali teraz bladzi, przestraszeni. Był to rzeczywisty objaw, czy wytwór ich podnieconych nerwów? Ależ, nie!... Nagle, olbrzymi chart zerwał się z otomany i ze zjeżonym groźnie włosem rzucił się w stronę, gdzie wydawało się Grodeckiemu, że dojrzał widmo. Rzucił się z pasją i impetem — lecz wnet przystanął. Przystanął i skulił raptownie. Skulił — i ten dzielny, olbrzymi pies, po którym znać było, że nie zna lęku, zaskamłał, rzekłbyś z przerażenia, niby spostrzegłszy coś potwornego i z piskiem przypadł do nóg swego pana.
 Różyc począł go gładzić. Zauważył, że szerść ma mokrą. Wyprostował się i podniósł rękę, jakby zasłaniając się przed niewidocznym ciosem.
 — Hi... hi... — cichutniko raz jeszcze zabrzmiał ten sam odgłos, poczem nagle w powietrzu niby zabłysła mała elektryczna kulka, pękła z trzaskiem i wszystko umilkło.
 Różycowi wielkie krople potu spływały z czoła.
 — Odszedł, nareszcie! — mruknął.
 Grodecki czuł, że dzieje się coś potwornego i niesamowitego, ale nic nie rozumiał.
 — Co to wszystko znaczyło? — zapytał, kiedy zauważył, że przyjaciel wydaje się nieco uspokojony.
 Nie zaraz usłyszał odpowiedź. Różyc skierował się w stronę, gdzie miało miejsce tajemnicze zjawisko i głęboko wciągnął powietrze w piersi.
 — Co za łotrostwo! — mruknął. — Tu.. Tu mi daje ostrzeżenie!

49