Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Niebezpieczna kochanka.djvu/86

mową, że nie usłyszeli zbliżających się od zewnątrz kroków. Mężczyzna już się chciał porwać z swego miejsca, gdy ona uspokoiła go ruchem ręki, który mówił, że całkowicie tu może czuć się bezpieczny, a głośno z jej ust padło zapytanie:
 — Kto tam?
 — Ja... Iwan! — rozległa się z za drzwi odpowiedź półgłosem.
 — Nie wpuszczaj go! — szepnął mężczyzna.
 Orzelska podeszła blisko do drzwi.
 — Czego chcesz, Iwanie?
 — Pani mnie wpuści!
 — Jestem rozebrana!
 — Mam bardzo pilną sprawę!
 — Zaczekaj do jutra!
 — Dziś jeszcze rozmówić się muszę!
 — To udaj się do sali jadalnej! Ubiorę się i za chwilę wyjdę!
 Zabrzmiał odgłos oddalających się kroków. Mężczyzna spoglądał w kierunku drzwi, a w jego stalowych źrenicach jasno rysowała się nienawiść.
 — Dobrze, żeś nie otworzyła — syknął. — Nie wytrzymałbym i zadusiłbym tego draba... A nie wiem, czy to byłoby pożądane w obecnej sytuacji...
 Gwałtownie zbladła. Czyżby się domyślał jej stosunku z kozakiem i o niego był zazdrosny? Siląc się na spokój, rzuciła zapytanie.
 — Czemu? Toć dawniej lubiłeś go bardzo... Sądziłam, że zechcesz go zobaczyć.
 Maska oziębłości spadła z twarzy mężczyzny. Rysy wykrzywił wyraz zaciętości. Był straszny.

80