Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/157

chodziła od kogoś... ze służby stajennej... Ale zapowiadam... Nie radzę po raz drugi znaleźć się na mej drodze...
 Ostatnie zdanie krzyknął do pustych drzwi, bo baron, ufny w obronę hrabianki, gestem pełnym godności, poprawiając monokl, zdążył już zniknąć. Grot z kolei podszedł do lichwiarza.
 — W porządku? — zadał pytanie.
 — Hm... tak... najzupełniej... — burknął Lisik.
 — Proszę oddać kartkę!
 Lisik posłusznie wyjął z portfelu kwit sprzedażny na „Magnusa“ i doręczył żokiejowi. Ten przeczytawszy go, podarł na drobne kawałki.
 — Teraz nie mamy sobie nic do powiedzenia!
 — Chyba...
 Zapomniawszy nawet ze złości o przyrodzonej pokorze, „szacunku“ dla wielkiego rodu Switomirskich i zwykłych ukłonach Lisik, wykręciwszy się wcale niegrzecznie chciał odejść, gdy jeszcze zatrzymał go żokiej.
 — Słóweczko...
 — Co?... — lichwiarz nie burczał już teraz, a warczał.
 — Chciałem zapytać...
 — No?
 — Czy pan czasami nie lubi chadzać w sportowej czapeczce i amerykańskich okularach?
 — Nie!
 — A mnie się zdaje, że tak... Raz już miałem przyjemność zawrzeć z panem znajomość...
 — Nie pamiętam! — głos lichwiarza drgnął — Kiedyż to było?
 — Kilka tygodni temu na Belwederskiej... Występował pan wtedy, jako wysłannik demona wyści-

155