Strona:Sophie de Ségur - Przykładne dziewczątka.djvu/150

 — Dziękuję pani bardzo — odrzekła z wdzięcznością — ale wolę to wszystko zanieść mojej matusi.
 — A sama wcale jeść nie będziesz?
 — Obejdę się, jestem dość silna i zdrowa, odpowiedziało biedactwo, ale jej blada twarzyczka zaprzeczała słowom. Wziąwszy koszyk do ręki, dziewczynka zatoczyła się i musiała oprzeć się o drzewo, pomimo to, zapewniała jeszcze szeptem:
 — Niech się panienki nie boją, to tylko tak ze wzruszenia, bo ja mam dość siły...
 — Dajże mi ten koszyk, zaniosę ci go aż do domu — wtrąciła pani Rosburgowa, przejęta niedolą dziecka — czy mieszkacie stąd daleko?
 — Tuż za lasem — odrzekła mała.
 — Jak się twoja matka nazywa?
 — Zowią ją „matka Fregata“, ale to nie jest prawdziwe jej nazwisko, bo nazywa się Franciszka Lecomte.
 — A dlaczego zowią ją matką Fregatą?
 — Bo mój ojciec był żeglarzem.
 — Gdzież jest twój ojciec? Czy nie jest z wami? zapytała pani Rosburgowa z zainteresowaniem.
 — Niestety, niema go i to jest właśnie nasze nieszczęście — odrzekła dziewczynka. Ojciec popłynął przed kilku laty na okręcie, który podobno rozbił się lub zaginął. Nie