Strona:Skrypt Fleminga I.djvu/122

absolutum dominium stu tyranów, niż jednego króla. Co poradzić na to?
 Podskarbina białe, chude nieco rączki załamała, słuchając; na twarz jéj wystąpiło znowu zniecierpliwienie.
 — Cicho! cicho! — zawołała — ja tego słuchać nie chcę! dosyć! dosyć! Ulżył mi nieco mój ból głowy, a ty mi go wrócisz znowu, temi smutnemi trując mię przepowiedniami. Nie, ja tego słuchać nie chcę! Dosyć!
 Fleming wstał i stanął przed nią z szyderskim uśmiéchem.
 — Ty słuchać nie chcesz, to czysto po kobiecemu! Boisz się przypuszczeń, a ja czynię je dlatego, ażeby mnie żadna nie spotkała niespodzianka. Pomimo jednak, że mnie te widma złowrogie otaczają, nie wyrzekam się walki. Idę i będę szedł daléj i nie czas się cofać!
 — Nie! nie! — potwierdziła Przebendowska — iść trzeba do celu, iść!
 — Choćby paść!
 — Ty upaść nie możesz — przerwała szybko — nie! Znasz nieprzyjaciół, to już wiele znaczy. Oni się na tobie omylą, nie ty na nich. Miéj oko na Vitzthumów.
 Wśród téj rozmowy, coś niby chrząknęło, niby zaskomlało u progu. Był to głos ludzki, ale dziwny, piskliwy.
 Feldmarszałek zamilkł, twarz mu się zmieniła nagle, odwrócił się z brwią nachmurzoną. Podskarbina podniosła głowę.
 — A! to nic — rzekła obojętnie — to ten nieznośny Serwuś.
 Fleming ujrzał wistocie nieśmiało wysuwającą się z bocznych pokojów postać oryginalną, którąśmy już zdala widzieli w towarzystwie pana