Strona:Sielanki i inne wiersze polskie.djvu/121

Lub na odpusty pojdziem, lubo na kiermasze,
Wszędzie cię wspomieniemy, i potomstwo nasze
Z ust cię nigdy nie puści; poki rzeki w morze
Popłyną, poki jasne świtać będą zorze,

Poki rodzaje ludzkie ziemia będzie miała,

85

Zawsze cześć, zawsze sława twoja będzie trwała
Święć się, co święte kości chowasz, cna mogiło!
Mnie i dziś, i każdy dzień, na cię patrzyć miło.

Sielanka dwudziesta.

Epitalamium Heleny.

Kiedy piękną Helenę Atryda pojmował,
Atryda, ktory w Sparcie szerokiej panował,
I już z nią był w łożnicy, ledwie się zmierzknęło^[1].
Dwanaście panien u drzwi zamknionych stanęło,

Panien przedniejszych domow; każda ustrojona

5

Kosztownie, każda warkocz w złoto zapleciona,
Każda w wieńcu rożanym: i w zajem^[2] kleskały^[3]
Rękoma i, jąwszy się, kołem tańcowały.
W przejmy pieśni, muzyka w przejmy głośno grała,

Po wszystkich salach dobra myśl się rozlegała:

10

I takżeś prędko usnął, moj piękny panicze?
I takżeś się pokwapił prędko do łożnice?
Czyliś ociężał? czyliś tak barzo ospały?
Czyli cię gęste pełne^[4] do łoża posłały?

Wżdyś mogł trochę poczekać: nie uciecze spanie,

15

Nie tu^[5] świt, nie tu jeszcze jutrzejsze zaranie.
Ale jeśli więc tobie rano^[6] sypiać miło,

1. zmierzknąć się — zmierzchnąć się
2. w zajem — naprzemian
3. kleskać — klaskać
4. pełna — puhar
5. nie tu — jeszcze nie
6. rano — wcześnie