Strona:Sielanki i inne wiersze polskie.djvu/076

I owszem się pociechy wszelkiej spodziewamy.
Sokół wysoko buja, a bujawszy siła,

Jednej mu drzewko, jedna mu gałązka miła.

60

Młodość przestrono^[1] patrzy i daleko strzela
Z myślami, aż Bog nawet każdego oddziela^[2]
Własną cząstką; kto na niej przestawa spokojnie.
Wszystkiego ma dostatek, wszystkiego ma hojnie.

I ty myśli uspokój, moj panicze drogi,

65

Nie darmo cię tu przyniósł twój koń białonogi.
Pryskał^[3], we wrota wchodząc: znać, żesmyć tu radzi,
Radzismy wszyscy tobie i twojej czeladzi.
Już i matka, i panna witać cię wychodzi.

Poprzedź ich ręką: tobie poprzedzić się godzi.

70

I czołem nisko uderz: jest dla czego czołem
Uderzyć, a nie chciej sieść za gościnnym stołem.
Aż otrzymasz, co pragniesz; wszystko z czasem płynie:
Co ma być jutro, niechaj będzie w tej godzinie.

I ty. matko. nie zwłaczaj: czyń, coś umyśliła;

75

Żadna rzecz się nie kończy, gdzie rozmysłów siła.
Panno, czas już rozpuścić warkocze rozwite,
Czas oblec szaty, takiej sprawie przyzwoite.
Storzcie^[4] pannę do ślubu, sąsiady^[5] życzliwe.

Ślub święty jest, i wasze prace świętobliwe.

80

Wszak też wam tę przysługę przedtym oddawano;
Toż i za matek waszych w obyczaju miano.
Kapłanie, gotuj stułę. Zbladłeś nam, panicze!
Ba, i pannie łza za łzą płynie przed oblicze.

Przelękłeś się, panicze, bojaźń to od Boga;

85

Szczęście tam bywa, kędy bywa taka trwoga.
Nie płacz, panno, bo rzeką, że płaczesz z radości.
Pomyśli ktoś i gorzej, bo siła zazdrości.

1. przestrono (patrzyć) — szeroko, śmiało
2. oddzielać — obdzielać, obdarzać
3. pryskać — parskać
4. storzyć — stroić, gotować
5. sąsiada — sąsiadka