Strona:Samuel - Adalberg - Księga przysłów.djvu/80

 2 Jeden błąd łacno w drugi wprawi. — Pot. Arg.
 3 Każdy błąd ma swoję wymówkę. — Knap. 338; Now. 31; Wurzb. 235.
 4 Każdy odpowiada za swoje błędy. — Now. 32.
 5 Kto cudze błędy wspomina, o swych większych zapomina.
 6 Kto widzi błąd po szkodzie, widzi bardzo głupio.
 7 Lepiej się wrócić, niż dalej w błąd iść. — Knap. 443.

  Lepiej się wrócić, niż dalej błądzić; Now. 43.

 8 Poznanie błędu zmniejsza winę. — Now. 80.
 9 Póki ludzie, póty będą błędy. — Pot. Now; Now. 77.
10 Tysiąc jest dróg do błędu.
11 Uznanie błędu jest pół poprawy. — Lom. 32.
12 Wesołą twarzą nie pokryjesz błędu. — Now. 100.
13 Z jednego błędu wiele urośnie. — Żup. 13.
14 Żaden nie jest bez jakiego błędu. — Knap. 340; Ern. 337.

Błądzić.
 1 Drugich prowadzimy, a sami błądzimy. — Knap. 213.

  Drugich strofujemy, a sami błądzimy. Now. 20.

 2 Ludzka rzecz błądzić.
 3 Nie uchodzi dwa razy błądzić.

  Drugi raz błądzić się nie godzi. Tward. Pus.

 4 Sam błądzisz, a drugich rządzisz. — Knap. 213.

  Sam błądzi, a drugich rządzi. Now. 87.

Błąkać się.
 1 Błąkają się, jako owce bez pasterza. — Opeć.

  Błąkają się, jako bydło bez pasterza. Wereszcz. Exc.

 2 Błąka się, jak błędna owca. — Bar. Żyw.
 3 Błąka się, jak śród boru.

Błecha ob. Pchła.

Błędów.
 1 Będziesz w Błędowie. — Knap. 1321; Lip. M. 239; Dar. 121.

  Zbłądzisz, potkniesz się, omylisz się. — Wyrażenie, oprócz gry wyrazów, niemające z miejscowością żadnego związku.

 2 Pojechał do Błędowa.

  Omylił się.

Błogie.
 Co komu błogie, to mu zazwyczaj drogie.

Błogo.

 Co mi do kogo, gdy mnie błogo (gdy mój grzbiet cały). — Knap. 95; Czel. 53; Mas. 253.

  Co mi do kogo, gdy mi błogo. Ern. 52; Flor. 140. Co mnie do kogo, gdy mnie błogo. Wójc. Przyp. 142.

Błogosławieństwo.
 Jaki ksiądz, takie błogosławieństwo.

Błogosławiony.
 Błogosławiony, ale jeszcze nie święty.

Błoto.
 1 Aby błoto było, to czart będzie.

  Odm. Byleby błoto, a djabli się znajdą.

 2 Błoto bez czarta nie obejdzie się.
 3 Gdzie błoto, tam złoto. — Kolb. V. 138.
 4 Jak w błoto wrzucił. — Knap. 294.

  Zmarnował, stracił.

 5 Każde błoto ma swego djabła.
 6 Kiedy błoto, będzie zima jak złoto. — Kolb. M. I. 198.
 7 Kto rzuca w błoto, ten zbiera, złoto.
 8 Kto sam w błoto wlazł, niech sam wylezie.
 9 Kto w błocie siedzi, ten musi czarta w kumotry prosić.
10 Kto w błoto bije, temu kał do gęby pryszcze. — Wójc. Kasz. 107.

  Chto w błoto bíje, temu káł w woczé pryszcze. Cen. Kasz. 9.

11 Kto w błoto idzie, to się nim ukala.
12 Kto wlezie w błoto (kto w błoto wpadnie), ten suchy nie wstanie.
13 Na błoto siekierę ostrzyć.

  Głupim się okazać.

14 Nie pomaże błoto, póki się go nie dotykasz. — Fred. II. 150.
15 Nie uczerpnąć z błota czystej wody.
16. Po błocie, jak po moście.
17 Podeptać, z błotem zmieszać kogo. — Knap. 875.

  Złajać, zbesztać.

18 Wlazł w błoto, wyleść nie umie.
19 Złoto za błoto.

  Wyrażenie gospodarskie o deszczu.

Błyskawica.
 Jak wielka błyskawica, nie pomoże okiennica.

Bobr.
 1 Dobra, jak oczy u starego Bobra.

  „Na Wołyniu, ażeby zganić rzecz ladajaką, chodziło w przysłowiu ironiczne wyrażenie: Dobra, jak oczy u starego Bobra, a to z tej przyczyny, że Kajetan Bobr, dziedzic klucza Zahajeckiego, na wiele lat przed śmiercią, ociemniał z katarakty. Wiecznie się pieniał z sąsiadami, co dało powód do drugiego przysłowia o nim: „Zowie się Bobr, ma przydomek Wydra.” Autorem jego był Jasieński, porucznik kawalerji narodowej, dziedzic cząstkowy z pobliskiej wioski, któremu wytoczył jakiś niesłuszny proces graniczny.” Dar. 9.

 2 Zowie się Bobr, ma przydomek Wydra. — Dar. 9.

  Ob. wyżej.

Bobrować.
 Bobruje, jak nurek w wodzie.