Strona:Samuel - Adalberg - Księga przysłów.djvu/160

Dostać.
 1 Co ja od ciebie dostanę, to na palcu upiekę, a nosem zjem.
 2 Dostaniesz tyle, że się z djabłem podzielisz.

 3 Drogo to sobie szacujemy, czego trudno dostajemy. — Knap. 211; Ern. 505.

  Drogo sobie szacujemy,... Żegl. I. 41.

 4 Gdzie dostać, to dostać, aby jedno nabyć. — Rej. Wiz.
 5 Komu się co dostanie, bierz. — Knap. 374.
 6 Lekko sobie szacujemy, czego darmo dostajemy. — Knap. 94.

  Łacno sobie szacujemy, czego łacno dostajemy. Flor. 153; Mon. Ench. 201; Mon. Gr. 398. Lekce sobie oszacujemy, czego łatwo dostajemy. Lom. 19.

 7 Łacniej dostać, niż dochować. — Knap. 409; Ern. 242; Flor. 110.

  Łacniej dostać, niż dostrzymać. Fred. I. 384.

 8 Nie dostanie tego, by i na lekarstwo szukał.

  Polska przypowieść, gdy chce wyrazić, że o co trudno, mówi: nie dostanie tego.... Młodź. Kaz. IV.

 9 Nie wszystkiego wszędy dostanie. — Knap. 718.
10 Obliźniesz palec, jeźli tego dostaniesz. — Trotz, p. w. Palec.

Dostatek.
 1 Był tu dostatek, ale w ochocie niestatek.
 2 Czegóż nie dokaże, kto ma dostatek. — Flor. 139.

 3 Dostatek czyni statek, a niedostatek niestatek. — Knap. 204; Czel. 164.

  Dostatek czyni statek. Kolb. VIII. 273.

 4 Dostatek rozpycha. — Knap. 460.
 5 Gdzie dostatek, tam statek.

  Pospolicie mówią: gdzie dostatek, tam statek, t. j. gdzie jest dosyć majętności, tam łacny rząd być może, gdyż moc z dostatku płynie. Petr. Pol. Kto miewa dostatek, ten miewa i statek. Hip.

 6 Kto ma dostatki, ten ma wydatki.

 7 Lepsza jest mierność, niż zbytnie dostatki. — Kras: „Pszczoły i Mrówki.” Now. 44.

 8 Nie tam jest wesele, gdzie dostatków wiele.
 9 W dostatku trudno miarę zachować. — Ryś. cnt. 16.

  Trudna w dostatku, w szczęściu miara. Knap. 460.

10 W dostatku — trudno statku. — Kolb. VIII. 269.
11 Za dostatkiem rozpusta.
12 Żyje w dostatkach, jak robak w słoninie.

Dosyć.
 1 Co nie dość, to nie wiele. — Knap. 99; Flor. 152; Dąbr. 2.

  Co nie dość, to nie za wiele. Mon. Ench. 183; Mon. Gr. 374.

 2 Dosyć — siła potrzebuje. — Fred. I. 53.

Dość ob. Dosyć.

Dośpiać.
 Co wcześnie dośpieje, to prędko zwiędnieje.

Doświadczenie.
 1 Doświadczenie głupich nauczyciel. — Knap. 205; Ern. 238.

  Doświadczenie ludzi nauczyciel. Trotz, p. w. Doświadczenie.

 2 Doświadczenie mądrym człowieka czyni. — Dykc I. 12.
 3 Doświadczenie nie uprzedza wieku. — Kolb. VIII. 253.
 4 Doświadczenie rozumu dodaje. — Knap. 205; Ern. 238.

  Doświadczenie rozumu uczy. Now. 19.

 5 Nikt nie utył cudzym doświadczeniem.

 6 Z doświadczenia rozum się mnoży. — Rej. Żyw; Ryś. cnt. 18; Czel. 225.

Doświadczyć.
 Kto nic nie doświadczył, mało wie.

Dowarzone.
 Ni to dowarzone, ni to dopieczone.

Dowcip.

 1 Dowcip czasem potrzebny, ale rozum zawsze. — Linde, p. w. Dowcip; Czel. 202; Mas. 359.

 2 Dowcip dobry rzadko z pamięcią dobrą. — Knap. 207; Dąbr. 3; Now. 20.

 3 Machnął (ruszył) dowcipem, jak chude cielę ogonem.

  Ob. p. w. Koncept.

 4 Podczas dowcip wyborny w kącie leży. — Knap. 872.
 5 Prędkie dowcipy niepewne. — Flor. 135; Now. 82; Czel. 940.
 6 Wyleciał dowcip, jak z próżnej beczki.
 7 Zawżdy trwalszy owoc dowcipu, niż siły. — J. Kochan. Koch.
 8 Zbytni dowcip prowadzi na szubienicę.

Dowcipny.
 1 Dowcipna jak anioł. — Sł., p. w. Dowcipny.
 2 Dowcipna, jak po serze.
 3 Dowcipni pospolicie niedbali. — Knap. 207; Dąbr. 3.

  Dowcipni pospolicie leniwi. Knap. 207.

 4 Dowcipny, jak cygan do psów.
 5 Dowcipny, jak pluskwa w ciąży.

Dowierzać.
 1 Kto dowierza, żałuje. — Pot. Arg.
 2 Lepiej dowierzać, niżli zbyt nie wierzyć.
 3 Nie trzeba każdemu dowierzać. — Flor. 61.

Dowód.
 Jeden dowód więcej sprawy nie zepsuje. — Now. 28.

Dowódca.
 Gdzie wielu dowódców, tam bitwa przegrana.