Strona:Rzut oka na dawnosc litewskich narodow i związki ich z Herulami (IA lelewel-rzut-oka-na-dawnosc...-1808).pdf/42

się małżonek na grobie męża u Erulów, u obu narodów ciał palenie. – Estonia, iest dawne Hirrów siedlisko; a Werle i Heruli Meklenburgscy, są Eruli w końcu ziemi pozostali. Wszystko wiadomo! stanęliśmy u krésu śledzeń naszych! — Ale wstrzymaymy się w zapędzie....
 XXXII. Znane to Oycze nasz w języku Meklenburgskoherulskiém, na początku XVI. wieku (iako u Lazyusa), iest wypisane przez iakiégoś Franka, który, kiedy żył, nigdzie mi dopatrzyć się nie zdarzyło. Oycze nasz to, lubo przez tego Franka má bydź w V. wieku położone (a w r. 494. tam właśnie Heruli przybyli), nié možná go przecię do tego wieku odnosić, tylko do wieku samego Franka, to iest przed wiekiem XVI. Lazyus Rakuzanin, nie wiadomo skąd się dowiadywáł, że jeszcze za jego czasów takimże mówiono ięzykiém – Byłaby rzecz nader zadziwiaiąca, gdyby naród, przed 1200 lat takim mówił językiem, iakim rozmawia inny iego udział, pośrzód innych ludów osadzony, częstokroć innym ludom podległy w lat 1200. poźniéy: ieszcze iest rzecz dziwnieyszá. Przed 1400. laty, rozdzielili się Erulowie, iedni w Meklenburgu osiedli, drudzy w Litwie; pierwsi, rozlicznémi Sławiańskiemi ludkami otoczeni, a może i Germańskiemi dawnémi; drudzy zaś Czuchnami, Wariagami, i Słáwianami, Lachami, Krywiczanami, Połoczanami... podlegli nadto Wariagom Rusko-Słáwiańskim, poźniéy Niemcom – I, po takiém rozdzieléniu się, żeby te dwa odszczepy Eralskiego rodu, po upłynieniu lat około 1000, do tego sto-