Strona:Rus Jarema Kusztelan - Ks. Patron Augustyn Szamarzewski.pdf/79

potwierdził, rozpoczęła się od nowa działalność głównych czynników interesowanych, mianowicie Szamarzewskiego, jako Patrona, Łyskowskiego, jako prezesa Komitetu, i dr. Rakowicza, jako dyrektora Banku Włościjańskiego. Działalność Szamarzewskiego jest teraz wielce ułatwiona, bo ponieważ dawniejsze plany wychodzą z gry, dąży w tym kierunku, aby dla Spółek jak najkorzystniejsze, bez ujmy dla Banku Włościjańskiego, wydobyć warunki. Łyskowski ograniczał swą czynność na wypracowaniu motywów, dla których Bank Włościjański miał służyć Spółkom jako centrala. Najgłówniejsza część pracy przypadła teraz oczywiście Rakowiczowi, który, wywiązując się z zadania, jakie nałożyła uchwała ostatniego Sejmiku na Komitet, ułożył warunki, „na których Bank Włościjański zawiązanie i utrzymanie stosunków ze Spółkami opierać zamierzał“. Gdy elaboraty Łyskowskiego i Rakowicza w Komitecie „przyjęto i rozkazano wydrukować i Spółkom rozesłać“, sprawa Banku Włościjańskiego jako centrali mogła być przedstawiona przyszłemu Sejmikowi, który się odbył w Toruniu roku 1874-go.
 Na Sejmiku Toruńskim przedstawił Łyskowski, jako prezes Komitetu „powody, dla których Bank Włościjański ma być centralnym bankiem Spółek“. W przedstawieniu tem nie mówił ani o Spółkacj jako agenturach, ani o kasjerach jako agentach Banku Włościjańskiego, przeciwnie, oddając pokłon w Stronę Spółek, widzi w nich rysy przyszłych samodzielnych banków dyskontowych i hipotecznych, choć tylko o tyle, o ile myśl centrali można będzie uskutecznić. Stosunek Banku Włościjańskiego do Spółek rozumie zaś w głównych zarysach tak, że „Bank Włościjański będzie służył Spółkom za główne źródło kredytu, a nawzajem przez nie uważanym będzie jako rezerwoar zbytnich kapitałów“. Główny warunek kredytu polegać miał na tem, że Bank Włościjański