Strona:Rus Jarema Kusztelan - Ks. Patron Augustyn Szamarzewski.pdf/78

idei współdzielczej, czy to jako redaktor Gazety Toruńskiej, czy to jako członek Zarządu Spółki Toruńskiej. Gdy sprawa Banku Włościjańskiego wydobywała się coraz widoczniej z niepewnych i niejasnych pomysłów i stanęła wreszcie na gruncie realnym, należał Rakowicz do tych, którzy więcej głębszej uwagi sprawie tej poświęcili. Mimo przeciwności, które między nim a Łyskowskim niedwuznacznie się ujawniły, udało się wynaleźć wspólny, aczkolwiek nie całkiem pewny punkt oparcia. Wskutek tego, w dwa dni po oborze Łyskowskiego na tymczasowego dyrektora Banku Włościjańskiego, obrano Rakowicza na prokurystę i zastępcę tegoż. Teraz, gdy Łyskowski, którego plany nie powiodły się, ustąpił z urzędu swego, Rakowicz został jednomyślnie obrany na kierownika Banku Włościjańskiego dnia 13-go stycznia 1874-go roku.
 Jedna z zasadniczych kwestji, którą należało rozwiązać, było ułożenie stosunku między Komitetem a nowym dyrektorem Banku Włościjańskiego, który, nie będąc członkiem Komitetu, nie pozostawał w żadnym związku z organizacją spółkową. Załatwiano się z tem w ten sposób, że Rakowicz, podobnie jak Szamarzewski wprzódy pracował w Komitecie w zastępstwie i sprawował urząd „tymczasowego kasjera Związku“. Był to nowo wytworzony urząd, postanowiony z racji wstąpienia nowego dyrektora do Komitetu na posiedzeniu z d. 20 i 29-go kwietnia r. 1874-go. Pierwotnie bowiem łączyła się kasa Związku ze sekretarjatem, teraz oddzielono ją i powierzono „dr. Rakowiczowi, jako dyrektorowi Banku Włościjańskiego, przeznaczonego na bank centralny, w którym także mają się nadal odbywać posiedzenia Komitetu“.
 Po nawiązaniu zerwanego stosunku między Zarządem Banku Włościjańskiego a Komitetem związkowym za pomocą unji personalnej, którą Sejmik następny przez przedstawiony sobie wybór dr. Rakowicza do Komitetu