Strona:Rus Jarema Kusztelan - Ks. Patron Augustyn Szamarzewski.pdf/76

łączne używanie weksli ciągnionych w Spółkach zarobkowych“. Teraz, w rok później, na Sejmiku, poznawszy z czasem o co chodzi, stanął w opozycji. Powołując się we wywodach swych zwłaszcza na sprawozdania Szulce-Delicza, uwzględnia właściwości i życzenia Spółek, które, tak samo jak Spółka Średzka, posługiwały się wyłącznie albo prawie wyłącznie wekslami suchymi, i głosuje przeciw uchwale. Tym sposobem proponowana przez Komitet rezolucja nie pozyskuje większości i upada.
 Punkt drugi i trzeci przechodzą oba. Sejmik zgadza się w większości na uchwałę o pośredniczeniu Spółek w interesie Banku Włościjańskiego i po nader wymownych, ale w ogólnych rysach utrzymanych wywodach Łyskowskiego, także na uchwałę o wykierowaniu Banku Włościjańskiego na centralę spółkową, jednakże z tem zastrzeżeniem, że stosunek banku do Spółek pojmie tak, iż „powinien być oparty na wzajemnych dogodnościach i korzyściach“.
 Wytworzyła się tedy sytuacja niejasna: pierwszy warunek, od którego Łyskowski w żaden sposób nie chciał odstąpić, upadł, drugi przeszedł, trzeci także, ale ze zastrzeżeniem. Zastrzeżeniem to nabrało właściwego kolorytu, gdy Sejmik niespodziewanie wyraził życzenie, aby sprawę Banku Włościjańskiego wyprowadzono na szerszy widok publiczny. Życzenia swoje wyraził Sejmik w uchwale, która brzmi: „Walne Zebranie uchwala, ażeby program jako i projekty, dotyczące Banku Włościjańskiego, jako centralnego banku Spółek, były spisane, o ile możności wydrukowane i przesłane Spółkom do rozstrząśnienia, a po deklaracji Spółek umieszczone na porządku dziennym przyszłego Walnego Zebrania“.
 Uchwała powyższa miała znaczenie najważniejsze, bo decydujące. Obalała ona całą sprawę Banku Włościjańskiego, bo Sejmik oświadczył wyraźnie, że przed ostateczną swoją decyzją żąda poznać treść programu i pro-