Strona:Rus Jarema Kusztelan - Ks. Patron Augustyn Szamarzewski.pdf/74

 Gdy myśl Łyskowskiego tym sposobem wzięła ostatecznie górę w Komitecie, prezes Rady Nadzorczej Banku Włościjańskiego, a równocześnie prezes w Komitecie, rozpoczyna swą nader ruchliwą i zgrabną działalność. W celu osiągnięcia więcej sprężystości w działaniu, obejmuje kierunek Banku Włościjańskiego jako „tymczasowy dyrektor“. W Komitecie przedstawia swój „projekt regulaminu o stosunku Komitetu Spółek do Banku Centralnego resp. Włościjańskiego“, a w Radzie Nadzorczej Banku Włościjańskiego przeprowadza projekt organizacji Banku Włościjańskiego na prowincji, wedle którego „zapisane Spółki pożyczkowe mają głównie pośredniczyć w interesach Banku“. Pisze motywa, dla których Bank Włościjański zaleca się Spółkom jako centralny, słowem, całą akcję bierze w swoje ręce, a będąc „panem sytuacji“, któremu „wszystko się kłaniało“, bo miał w posiadaniu „i bank i opinję publiczną“, mógł był słusznie się spodziewać, że śmiałe jego zamysły prędko dojdą do realizacji.
 Gdy sprawa Banku Włościjańskiego taki bierze obrót, gdy ponadto w przesileniu finansowem upadają banki poznańskie „a Spółka Poznańska się chwieje, nie pozostało Szamarzewskiemu nic innego, jak akceptować myśl Banku Włościjańskiego jako centrali spółkowej. Ale, stojąc zawsze na straży interesów spółkowych, czyni swoją drogą starania, aby zabiegi Łyskowskiego zdegradowania Spółek na agentury Banku Włościjańskiego zniweczyć. Obrany dnia 10-go grudnia 1872-go roku do Rady Nadzorczej Banku Włościjańskiego, poznaje jego interesa i dążności, jako Patron zaś zna Spółki i spółkowe dążności jak najlepiej i najdokładniej. Z właściwości organizacyjnych, jakie przedstawiała unja personalna, łącząca Komitet, Patronat i Bank Włościjański, korzysta tak samo jak Łyskowski, ale oczywiście w kierunku przeciwnym, to jest przedewszystkiem na rzecz Spółek.