wą drogę. Niemal w każdym roczniku sprawozdania swego wytyka Patron jawnie wszystkie niedostatki, wadliwości i błędy, popełniane przez niepoprawne Zarządy lub Rady Nadzorcze. „Nie przebacza nikomu, wyszczególnia nietylko sprawy, ale wymienia osoby, które złą gospodarką, wolą lub podstępem naraziły Spółkę na straty“. Oczywista, że ta bezwzględna metoda prowadziła Szamarzewskiego na drogę śliską, że taka jawność nie podobała się zwłaszcza poszkodowanym i wielu miała przeciwników, ale ostatecznie, choć sarkano nieraz, wystawiając Patronowi świadectwo człowieka bezwzględnego i despotycznego, pogodzono się z jego metodą ze względu na tę jego bezinteresowną i gorącą miłość dla sprawy współdzielczej. Bo „taką jawnością i bezwzględnością mógł się jedynie ks. Patron Szamarzewski wówczas posługiwać, gdy jego bezinteresowna, gorąca miłość do spraw Spółek naszych, jego szczere i serdeczne życzenie, aby wszystkie Spółki służyły wiernie i uczciwie społeczeństwu, jego dążność, aby żadna Spółka nie przyniosła swym członkom strat i zawodu, były tak powszechnie znane, że jakkolwiek miano żal i niezadowolenie, przytłumiano je i poddawano się bez oporu jego krytyce i ostrym jego naganom“.
Takiemi to różnemi środkami posługiwał się Patron Szamarzewski, z jednej strony budząc samopomoc i wiarę we własne siły, z drugiej wspierając Spółki swoją pracą jako i współpomocą innych, przemawiając do nich szczerym, serdecznym, pełnym słodyczy głosem, to znów nawołując je gromkiem i ostrem słowem do powrotu na drogę obowiązku.
Z reorganizacją i reformą Spółek poszczególnych łączy się równocześnie zakładanie Spółek, krzewienie
