nowisko i znaczenie, harcować z różnorodną konkurencją…“ I dalej to samo w innych słowach: „Cała zagadka naszego położenia będzie rozwiązana, gdy nie będziemy się łudzić i pojmiemy, że w epoce miedzy żyjemy, gdy będziemy umieli gospodarować miedziakami“… A w odpowiedzi na to zagadnienie wskazuje na Spółki Ludowe, które rozwiązanie tej trudnej kwestji w swoje winny wziąć ręce „Ten program gospodarowania miedziakami postawiły sobie Spółki“, orzeka Szamarzewski. „Właśnie Spółek jest to właściwością, w ich to organizacji leży natchnąć społeczeństwo wspólną oszczędnością i wspólną potrzebą gromadzenia grosza, z zachowaniem nieco z zebranych zysków na podniesienie i zachowanie instytucji i spowodować i usposobić do długowiekowej — a skutecznej pracy.“ W spółkach, w przedstawicielach Spółek widzi Szamarzewski tych ludzi, którzy pojęli zadanie czasów naszych i pierwsi przyłożyli rękę do tego gospodarstwa drobnym groszem.“ W nich widzi tych, którzy „przed tą prawdą historyczną nie zamknąwszy oczu, chcą choć z groszy chwilowo tylko zdjąć rdzę, aby następnemu pokoleniu przekazać pracę przebijania się do złotej epoki.“ Szamarzewski nie łudzi się zatem, że praca ta da się wykonać z dzisiaj na jutro, owszem jest przekonany, że ani karkołomne spekulacje, ani gwałtowne porywy, nie zbogacą jednych tchem społeczeństwa, ale skrzętna, pracowita, uczciwa gospodarka miedziakami w Spółkach Ludowych doprowadzi naród dopiero po długich znojach i trudach do tej tak upragnionej epoki złotej. Dlatego mówi: „Zadanie wielkie, zadanie wiekowe, bo drobny nasz grosz, jak krople w naszych rzekach ma się wspólnemi siłami zlać w wielki prąd, aby nigdy nie przestał nazywać się prądem.“ A zastanawiając się w dalszym ciągu nad warunkami takiego spólnictwa ludowego, podaje jako jeden z najważniejszych ten, „żeby wszyscy bez różnicy wieku i stanu, wszędzie i zawsze, siłami złączonemi
