Strona:Rudyard Kipling - Zwodne światło.djvu/179

 — Wtedy, ukochana, zapominam, że jestem skarbnikiem powierzonego mi talentu, i, zamiast dbać o niego tylko, chciałbym zmusić opornych, kijem choćby, do podziwiania i wielbienia mej pracy.
 Maisie rozśmiała się mimowoli.
 — Powiedz mi, dlaczego utrzymujesz, że każda rzecz miła obniża siłę twego pędzla?
 — Bo to prawo niezbite. Cieszę się, że je w tak dobre ujęłaś słowa.
 — Co prawda, zapatrywanie twe niezbyt mi się podoba.
 — I mnie ono nie zachwyca, a czyni zawód nasz bardzo ciężkim. Czy sądzisz, jedyna, że jesteś dość silną, aby mu sama stawić czoło?
 — Cóż robić? Muszę.
 — Najdroższa, pozwól, bym ci dopomógł, bym część ciężaru tego wziął na siebie. Złączeni razem, idąc ramię w ramię, będziemy postępować pewniej na przód i dalej oboje zajdziemy. Zamiast potykać się każde z osobna, lepiej stokroć przecież zdwoić siły, szukając wzajemnego w sobie oparcia. Maisie, pomyśl trochę, a przyznasz mi racyę.
 — Nie sądzę, abyśmy umieli iść razem. Dwóch ludzi jednego rzemiosła rzadko zgadza się z sobą.