Strona:Rudyard Kipling - Stalky i Sp.djvu/312

 — Dajże mi całusa! Czy was w szkole zupełnie grzeczności nie uczą?
 Tulke stracił dech i chciał zawrócić. Mary poważnie i sumiennie pocałowała go dwa razy. Nieszczęsny prefekt uciekł.
 Wróciła do sklepu z oczami pełnemi naiwnego zdziwienia.
 — Pocałowałaś go? — pytał Stalky, wręczając jej pieniądz.
 — Pewnie, że tak! Ale wiecie co, chłopcy, to chyba nie student. On miał taką minę, jak gdyby mu się na płacz zbierało.
 — Mybyśmy z pewnością nie płakali. Ano, spróbuj, czy który z nas się rozpłacze! — mówił M’Turk.
 Mary wyszturchała ich wszystkich trzech po kolei.
 Kiedy wreszcie wyszli z czerwonemi jak ogień uszami, oświadczył Stalky:
 — Zdaje mi się, że z tej konferencji prefektów niewiele nam przyjdzie.
 — A ja myślę inaczej! — odpowiedział Beetle — Słuchaj. Jeżeli to on pocałował — a tak utrzymywać będziemy my — jest cynicznym, niemoralnym rozpustnikiem, a jego postępowanie musi się nazwać jawną nieprzyzwoitością. Confar orationes Regis furiosissimi, jak mnie złapał na czytaniu Don Juana.