Strona:Rudyard Kipling - Stalky i Sp.djvu/268

 — Ani mu się, śniło. Przyjechał na śniadanie do starego. Spotkałem go potem, jak się włóczył po zakładzie i wpadłem na myśl pokazania mu naszej mustry. Widząc, że mu się to podoba, nie chciałem go peszyć; nie byłby mi dał suwerena.
 — Ale się stary Foxy cieszył, widzieliście? Czerwony był aż po uszy! — wtrącił Beetle — To był dla niego triumf nadzwyczajny. Popisaliśmy się, co się nazywa. Chodźmy teraz do Keyte’a, kupimy sobie kakao i kiełbasek.
 Po drodze dogonili Foxy, śpieszącego opowiedzieć swą przygodę Keyte’owi, byłemu wachmistrzowi kawalerji, obecnie staremu weteranowi, miejscowemu poczmistrzowi i właścicielowi sklepu z towarami spożywczemi.
 — Powinniście nam być wdzięczni! — rzekł Stalky znacząco.
 — Jestem serdecznie wdzięczny, panie Corkran. W służbie musiałem nieraz od czasu do czasu zrobić panu na złość, ale poza służbą — rozumie pan, przekraczanie granic, palenie — jest pan jedynym młodym człowiekiem, na którego pomoc mogę liczyć, jeśli się przypadkiem potknę. Komenderował pan doskonale, ja to panu mówię. A teraz, gdyby pan chciał w przyszłości regularnie...
 — Ależ on musiałby się dlatego spóźniać trzy razy na tydzień! — zawołał Beetle — Nie myślicie