Strona:Rudyard Kipling - Stalky i Sp.djvu/245

 — A to dlaczego? Żeby tak zaniedbywać liceum! Myśmy myśleli, że on jest w Londynie!
 — Ja miałem gorączkę, rozumiecie, i wciąż go do siebie wołałem.
 — Co za śmiałość! Przecie ty jesteś tylko eksternista!
 — Ale on i tak przyszedł i, prawdę mówiąc, to on uratował mi życie. Jednej nocy, kiedy już miałem gardło zupełnie zatkane — byłbym zdechł, mówił lekarz — wsadzili mi w gardło jakąś rułę, a stary wyssał mi całą materję.
 — A bodaj cię! Jabym tego nie zrobił!
 — Doktór powiedział, że sam mógł dostać dyfterytu. Dlatego nie wrócił do liceum, ale mieszkał u nas. Doktór mówił, że gdyby nie on, tobym zdechł do dwudziestu minut.
 Tu woźnica, który miał swoje rozkazy, trzasnął z bata i ruszył naprzód tak, że mało chłopców nie przejechał.
 — Jak Boga kocham! — rzekł Beetle — To prawie bohaterstwo!
 — Prawie?
 Kolano M’Turka wjechało mu w tył i posłało go w stronę Stalky’ego, który go natychmiast tym samym sposobem odesłał.
 — Powinienbyś za to wisieć!