Strona:Rudyard Kipling - Stalky i Sp.djvu/214

 — A więc — do roboty, do roboty! — zaśpiewał M’Turk, wywijając kijem — Chodź-no tu, mój ty śliczny Narcyzie! Nie zakochaj się w odbiciu własnej twarzy.
 — Puście go już! — zawołał ze swego kąta Campbell — Przecie on beczy!
 Jak dwunastoletni mikrus zapłakał nagle Sefton z bólu, wstydu, zranionej miłości własnej i zupełnej bezsilności.
 — Zrób z nimi pacem, Sefton, słyszysz? Nie dasz rady tym wściekłym djabłom.
 — Ko — chany Campbell, tylko nie bądź niegrzeczny! My możemy znowu zacząć!
 — Sami wiecie, że jesteście djabły! — mówił Campbell.
 — Jakto? Z powodu tych paru tortur, tych samych, które wy zadawaliście Clewer’owi? — zapytał Stalky — Jak długo znęcaliście się nad nim? Całe półrocze?
 — Nie zawsześmy go bili!
 — Zawsze, ile razy mogliście go złapać! — odpowiedział Beetle, który siedział ze skrzyżowanemi nogami na ziemi, podczas gdy jego kij miarowo opadał na kostkę od nogi Seftona. — Niby to ja nie wiem.
 — Może — może być. —
 — I wyście go sami łapali! Niby to ja nie wiem! Dlatego, że on jest strasznie komiczny mały bydlak, co? Niby to ja nie wiem! No, a teraz wy jesteście