Strona:Rudyard Kipling - Stalky i Sp.djvu/213

 — Wiesz co? — wpadł na myśl Beetle, wymachując namydlonym pendzelkiem. — Ja go do połowy namydlę — a resztę ty możesz spalić.
 Puch pierwszego młodzieńczego wąsa spłonął z łatwością aż do środka górnej wargi po linję piany, a Stalky starł wielkim palcem zwęglone włosy. Nie był to najmilszy sposób golenia, ale znakomicie odpowiadał celowi.
 — Teraz faworycik po drugiej stronie. Obróć go!
 Zniszczono faworycik częściowo przy pomocy brzytwy, częścią zapomocą zapałki.
 — Dajcie mu teraz lusterko. Wyjmijcie mu knebel. Chciałbym wiedzieć, co powie.
 Nie było słów. Zrozpaczony Sefton patrzył w lusterko ze zgrozą. Dwie wielkie łzy spłynęły po jego policzkach.
 — Ach, zapomniałem! Słuchaj, Sefton, dlaczego znęcałeś się nad Clewer’em?
 — Dajcie mi spokój, wy hycle przeklęte! Dajcie mi spokój! Mało wam jeszcze?
 — Mówi, żebyśmy mu dali spokój! — rzekł M’Turk.
 — Mówi, że jesteśmy hycle, a myśmy dopiero zaczęli! — dodał Beetle — Jesteś niewdzięczny, Seffy! Z oczu ci widać, żeś skończony okrutnik.
 — On mówi, że ma już dość! — dodał Stalky — On się myli.