Strona:Rudyard Kipling - Stalky i Sp.djvu/211

 — Nie. Przysięgam, że nie.
 — Ani nad nikim innym. A co się tyczy tego lania, które nam wraz z Seftonem obiecałeś?
 — Nie! Nie! Jak Boga kocham, nie będę się mścił.
 — Mówi, że nam nie da lania. Czy wyobrażasz sobie, że masz jakie pojęcie o torturach?
 — Nie, nie mam.
 — Mówi, że nie ma pojęcia o torturach. Nauczyliśmy cię trochę!
 — Tak — tak.
 — Mówi, żeśmy go trochę nauczyli. Jesteś nam, wdzięczny?
 — Tak.
 — Mówi, że jest nam wdzięczny. Usuńcie go na bok. Ach, byłbym zapomniał! Słuchaj, Campbell, dlaczego znęcałeś się nad Clewer’em?
 Znowu wybuchnął płaczem; nerwy jego już nie wytrzymywały.
 — Dlatego, że się sadziłem; czy tego chcecie?
 — Mówi, że się sadził. Ma zupełną słuszność. Usuńcie go w kąt. Campbella już się torturować nie będzie. Teraz Sefton.
 — Wy djabły, młode djabły! — wołał Sefton, kiedy go wprawne kolana taczały po dywanie.
 — Beczenie koźlęcia rozbestwia tygrysa! Czekajże, musimy zrobić cię ładnym. Gdzie on ma przybory do golenia? (Campbell powiedział) Beetle,