Strona:Rudyard Kipling - Stalky i Sp.djvu/185

 — Mnie też do śmiechu nie było — przyznał się Stalky.
 — Zejdźmy na dół do umywalni i zobaczmy, jak to wygląda. Jeden może trzymać lustro a inni będą się oglądali.
 Zajęło im to jakich dziesięć minut. Pręgi, bardzo czerwone i bardzo równe, ani na włos nie różniły się między sobą tak co do pełni i regularności, jak też czystości rysunku, cechującej zawsze pracę prawdziwego artysty.
 — Co tam robicie na dole?
 Mr. Prout, zwabiony pluskiem wody, stał na schodach, wiodących do umywalni.
 — To tylko pan rektor wychłostał nas, prosz pampsora, i my się obmywamy z krwi. Pan rektor kazał nam zameldować się u pampsora. Właśnie chcieliśmy iść do pracowni pampsora. (Sotto voce) Nareszcie i Kopytko ma jeden punkt wygrany.
 — A niech się i on cieszy, biedaczysko! — mówił M’Turk, wkładając koszulę — Wypocił dzięki nam z pewnością ze dwadzieścia funtów przez ten czas.
 — Ale słuchajcie, dlaczego my nie mamy urazy do starego? On sam powiedział, że to krzycząca niesprawiedliwość — i ma rację! — zawołał Beetle.