Strona:Rudyard Kipling - Kim T1.djvu/111

 — Cóż dalej?
 — Mówiłem więc o Poszukiwaniu i o Drodze i o innych pouczających rzeczach, ona zaś pragnęła tylko, abym jej towarzyszył i modlił się o drugiego syna.
 — Aha! My, kobiety, nie myślimy nigdy o dzieciach — rzekł Kim sennym głosem.
 — Ponieważ zaś drogi przez pewien czas idą razem, nie uważam, abyśmy pod jakim względem odstąpili od naszego Poszukiwania, jeśli jej będziemy towarzyszyć aż do... Zapomniałem jak się to miasto nazywa.
 — Hej! — zwrócił się Kim, mówiąc przenikliwym szeptem do jednego z Ooryasów, leżącego o kilka kroków dalej. — Gdzie leży dom waszego pana?
 — Trochę poniżej Saharunpore, wpośród owocowych ogrodów.
 Wymienił nazwę wioski.
 — To jest to miejsce właśnie — rzekł Lama. — Tak daleko możemy jej zresztą towarzyszyć.
 — Strumienie idą do węgorzów — mruknął niewyraźnie Ooryas.
 — Dla chorych krów; dla chorego człowieka, Brahminie. — Kim wygłosił to przysłowie bez osobistego przytyku, stosując je do cienistych wierzchołków drzew nad głową.
 Ooryas zaszemrał i uspokoił się.
 — Więc pójdziemy z nimi, Świętobliwy?
 — Czyż jest jaki powód, któryby przeciw temu przemawiał? Mogę iść ciągle z boku i uważać na wszystkie rzeki, przez które droga prowadzi. Ona pragnie abym poszedł. Bardzo gorąco tego pragnie.
 Kim stłumił śmiech kołdrą. Skoro już raz ta samowładna stara dama powróciła do przyrodzonej