Strona:Robert Ludwik Stevenson - Porwany za młodu.djvu/284

 — Ja! — krzyknął Alan, a krew uderzyła mu do policzków. — Zadaję lża waszmości!
 — Widocznie przyznajesz się asan, że doznałeś porażki, — rzekł Robin, — jeżeli starasz się zmienić kobzę na pałasz!
 — Trafnie rzekłeś, panie Macgregor — odpowiedział Alan, — przeto narazie — (to słowo silnie zaakcentował) — cofam zarzut kłamstwa i odwołuję się do sądu Dunkana.
 — Zaprawdę, waćpan nie masz potrzeby na nikogo się powoływać — rzekł Robin. — Sam jesteś o wiele lepszym sędzią niż którykolwiek Maclaren w Balquhidder, bo, jak mi Bóg miły, na Stuarta jesteś tęgim kobziarzem. Daj mi kobzę.
 Alan spełnił jego prośbę, a Robin zaczął naśladować i poprawiać którąś z przegrawek Alanowych, którą snadź pamiętał doskonale.
 — No, no, znasz się asan na muzyce, — ozwał się Alan posępnie.
 — A teraz zechciej sam być sędzią, panie Stuart — rzekł Robin i podjąwszy przegrawki od samego początku, przerobił je całkowicie w tak nowym duchu, z takiem natchnieniem i uczuciem, z tak niebywałą fantazją i taką zwinnością we wtórze, żem był wprawiony w podziw jego graniem.
 Co się tyczy Alana, temu twarz sposępniała i zapałała gniewem — usiadł i gryzł palce, jak człek głęboko czemś dotknięty.
 — Dość tego! — zawołał. — Waćpan umiesz grać na kobzie... dajmy już temu spokój!
 I zabierał się do wstawania. Atoli Robin jedynie wyciągnął dłoń przed siebie, jak gdyby prosząc o ciszę, i uderzył w wolny takt piosenki wojskowej. Była to

262