Strona:Respha.pdf/89

się cudu, który może rąkami tego wydziedziczonego dziecka roztłucze szklane ściany mojego więzienia. Prysła teraz ta złuda — i już nie szklaną czułem za sobą przegrodę, ale jakieś spiętrzone dokoła zwały lodów, których nic, nawet litość i spółczucie losowi tego biedactwa stopić już nie mogło. Żal mi jej było, ale o granitowo twardą między nami zaporę żal ten tłukł mdłą, bezsilną falą.
 Trzeba iść! I znów wyjrzała ku mnie pustka ulicy szara, zimna, w którą mam wracać. Wstrząsnąłem się mimowoli.
 Wtem doszedł do mnie jakiś przyciszony, monotonny śpiew.
 Dziewczyna odeszła od lustra, na palcach zbliżyła się do zamkniętych drzwi, uchyliła je i chwilę słuchała.
 — To Kasia — szepnęła, zamykając drzwi z powrotem.
 — Kasia to ta ruda dziewczyna, która nas wpuściła? — zapytałem.
 — Tak, nasza służąca.
 — Cóż ona takiego śpiewa?
 — Nabożne pieśni.
 Uśmiechnąłem się.
 — Nabożne pieśni? Tutaj!
 — A tak, naprawdę. Jak tylko starej nie ma, Kasia zamyka się w kuchni i śpiew a bardzo