Strona:R. Henryk Savage - Moja oficjalna żona.djvu/154

Star spangled Banner, wybuchając raz po raz śmiechem.
 — List! — krzyknąłem. — Chcę mieć ten list!
 — Niema go już, ukochany mój! — odrzekła. — Zniszczyłam tę karteczkę.
 — Przeczytawszy przedtem?
 — Oczywiście.
 — Tedy muszę z panią pomówić! — oświadczyłem stanowczo.
 — Jutro, jutro, drogi mój! Teraz idź lepiej spać. To ci przywróci równowagę. Dzisiaj nie dam już żadnej odpowiedzi. Raz jeszcze: dobranoc!
 Spać? Jakże mogłem spać, targany wściekłością i szałem zazdrości. Biegając po pokoju, miotałem przekleństwa na Saszę. Duszno mi było w sypialni, przeto wziąwszy płaszcz, wypadłem z hotelu i jąłem biegać po ulicy tam i zpowrotem, a każdy, napotkany policjant przypominał mi o niebezpieczeństwie, które wisiało nade mną, z powodu tej kobiety, która ośmielała się urągać mi i gardzić mną.
 Po półgodzinnej wędrówce, umyśliłem pójść do Jacht-Klubu, ale zatrzymałem się przed jasno oświetlonym portalem.
 Spotkałbym tam napewno Saszę i mogłem się unieść, wyzwać go może nawet, coby spowodowało śledztwo, złowrogie w wysokim stopniu. Zawróciłem tedy.