Strona:R. Henryk Savage - Moja oficjalna żona.djvu/155

 Ujrzawszy niespodzianie na Newskim szyld francuskiego aptekarza, pomyślałem, że bezprzytomność jest nierównie lepsza, niż szarpiące mną uczucia, i wszedłem do apteki.
 — Cierpię na bezsenność — powiedziałem po francusku młodemu człowiekowi, który spytał czego sobie życzę — a koniecznym jest mi spoczynek nocny. Czy mógłbym dostać coś, co sprowadzi pożądany skutek?
 — Oczywiście! — odrzekł. — Przyrządzę zaraz kilka proszków.
 Podczas gdy się tem zajął, rozmawiałem z nim, by odpędzić myśli.
 — Jak długo wypadnie czekać na działanie?
 — Około godziny.
 — To długo. Czy nie możnaby tego przyspieszyć?
 — Naturalnie! Proszę wziąć dwa proszki, a w ciągu półgodziny zaśniesz pan.
 — A jeślibym wziął trzy? — spytałem, gdyż zależało mi na tem, by pokonać fatalny nastrój.
 — Trzy? Za kwadrans już, przypuszczam, nastąpiłby rezultat... ale trzy...
 — Mogłyby być niebezpieczne?
 — O nie! — rzekł młody człowiek w zadumie. — Mimo to, nie radziłbym panu brać trzech.
 — A w razie zbyt wielkiej dozy? — spytałem, gdyż zawsze chcę być należycie poinformowany o narzędziu, którem operuję.