Strona:Pułkownikówna Tom 1 (Kraszewski).djvu/134

 Panicze nie myśleli wcale odjeżdżać, musiano dla nich przygotowywać wieczerzę.
 Mrok już szary był, i miano ją podawać, gdy wpadł cale niespodziewany Osmólski, z miną tak pomięszaną jakąś i skwaszoną, jakby mu się co w drodze złego przytrafiło.
 — Państwo wiedzą już tę tragiczną historyę? — zapytał pułkownikowéj prawie przy powitaniu.
 Jakby tknięta przeczuciem jakiemś zbliżyła się panna Tekla.
 — To istotnie fabuła — mówił Osmólski — gdybym na oczy nie oglądał, nie wierzyłbym.
 Wszyscy stali zaciekawieni.
 — Ten nieszczęśliwy Filipowicz — kończył przybyły — nie wiem dokąd się u licha wybrał w złą godzinę. O dobrą milę ztąd na gościńcu patrzę stoi przy powozie podkomorzy Zaręba i ręce łamie, ludzie się kręcą... Co takiego? Patrzę, a w powozie krwią oblany, martwy już, zdaje się, leży Filipowicz... Musiałem niepytając co i jak się stało... lecieć mojemi końmi po cyrulika i posłałem go tam...
 Wszyscy stali niemi.
 — Ależ nie umarł? — zawołała ręce łamiąc pułkownikowa.
 — Zdaje się, że albo musiał skończyć lub nie wiele mu się należy — rzekł Osmólski. — Niemiałem nawet czasu spytać dokąd jeździł — ale jak można było tak chorego z domu puszczać!
 Wszyscy milczeli, tylko panna Tekla, oczy so-