Strona:Przygody Tomka Sawyera tłum. Tarnowski.djvu/170

pożegnania począł Joe brodzić ku przeciwległemu do miasteczka wybrzeżu. Tomek stropił się. Spojrzał na Hucka. Huck nie mógł wytrzymać spojrzenia i spuścił oczy. Po chwili rzekł:
 — Tomku, ja także chcę wracać. Tu było tak smutno, a teraz będzie jeszcze gorzej. Chodźmy, Tomku!
 — Nie chce mi się. Możecie sobie obaj iść, jeśli wam się podoba — ja zostanę!
 — Tomku, ja chyba pójdę!
 — To wynoś się, kto cię tu trzyma?
 Huck począł zbierać rozrzucone części garderoby.
 — Tomku, chodź z nami, proszę cię! Zastanów się! Nad brzegiem poczekamy na ciebie.
 — To będziecie długo czekać, tyle ci tylko powiem!
 Huck odszedł bardzo przygnębiony, a Tomek patrzał za nim i brała go wielka chętka, by zrzucić pychę z serca i pójść za nimi. Łudził się jeszcze, że jednak zawrócą, ale oni brodzili już w wodzie coraz dalej. Nagle uświadomił sobie, jak strasznie cicho zrobiło się koło niego i jaka rozpaczliwa ogarnęła go samotność. Zadał ostateczny cios swej dumie i popędził za towarzyszami, wołając:
 — Czekajcie! czekajcie! Coś wam powiem!
 Zatrzymali się i odwrócili. Dopędziwszy ich, Tomek począł im wyłuszczać swój sekret. Zrazu słuchali z nadętemi minami; dopiero gdy pojęli, do czego zmierzał, poklask ich przybrał kształt okropnego wojennege okrzyku. Wołali: „To cudownie“ i oświadczyli, że gdyby im był to wcześniej