Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/98

– 52 –

Przy maszynach parowych używa się tylko dwóch sposobów, mianowicie: 1-go i 2-go, to jest przy maszynach stałych, dla nadania ciągu, budują się wysokie kominy, a przy parowozach na drogach żelaznych, wzbudza się ciąg w nizkim kominie za pomocą dmuchawki parowéj.
 Dla otrzymania dobrego ciągu, potrzebne są tylko dwa otwory: jeden, którym zimne powietrze wpływa do ogniska, a drugi, którym dym wychodzi z komina. Każdy inny otwór szkodzi tylko dobremu ciągowi, zatém należy go jak najstaranniéj unikać.
 Dla spalenia w wielkich piecach hutniczych jakiegokolwiek materyału opałowego, tłoczy się jak wiadomo do ogniska potrzebna ilość powietrza za pomocą miechów; ale przy ogniskach kotłów parowych, rzecz się ma inaczéj; tutaj podczas palenia wywiązujący się cieplik, służy zarazem jako siła do sprowadzania powietrza w ognisko.
 W tym celu budując ognisko oraz kanały ogniowe, buduje się jeszcze jeden kanał (zastępujący niejako miechy) w związku z poprzedniemi kanałami będący, okrągły lub prostokątny, wznoszący się do pewnéj wysokości w kierunku prostopadłym do kanałów ogniowych, komunikujący z zewnętrzném powietrzem, nie tylko górnym swoim końcem, ale także i dołem przez ognisko za pomocą otworów międzyrusztowych. Kanał tego rodzaju nazywamy powszechnie kominem (Rauchfang, Schornstein, cheminée).
 Ponieważ dym gromadzący się w okolicy fabryki, jest dla sąsiadów nie tylko nie przyjemnym, lecz także z powodu swych części składowych, i zdrowiu ludzkiemu szkodliwym; na mocy więc przepisów policyjnych, powinien być dopiero w takiéj wysokości na powietrze wypuszczany, kiedy już nie przedstawia powyższych niedogodności.
 Wysokość jednak jaką się zwykło dawać kominom, zależną jest od rozmaitych miejscowych stosunków i okoliczności.