Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/85

– 39 –

tu w przeciągu jednéj godziny 40 do 70 funtów drzewa, a to stosownie do jego gatunku.
 Podług doświadczeń Cavé’go, spalić można na 1 stopie kwadratowéj rusztu, 7 do 9 funtów węgla kamiennego. Z jego doświadczeń pokazuje się również, że przy powierzchni rusztów równającej się ⅟₁₇ całkowitéj powierzchni ogrzewalnéj kotła, paląc 7 funtów węgla kamiennego na jednéj stopie kwadratowéj rusztu, w przeciągu jednéj godziny, można jednym funtem węgla wyparować 8 funtów wody. Dzisiaj przyjmuje się za zasadę, że na 1 metrze kwadratowym rusztu, w jednéj godzinie czasu, można spalić 30 do 80 kilogramów (75 do 200 funt. pols.) węgla kamiennego.
 Dr. Lardner anglik, w dziełku swojém pod tytułem „Maszyna parowa” (Steam Engine), powiada co następuje: „Na każdego konia parowego, powinien kocioł wyparować w przeciągu jednéj godziny, jednę stopę sześcienną wody. Dlatego kocioł np. na 50 koni siły, powinien przy regularném paleniu, w przeciągu jednéj godziny wyparować wody 50 stóp sześciennych.
 Na jednego konia parowego bierze się zwykle jednę stopę kwadratową powierzchni rusztu, a zatém na jednéj stopie □ rusztu, tyle się spali materyału w przeciągu jednéj godziny, ile go potrzeba do wyparowania wody 1728 cali sześciennych, czyli jednéj stopy sześciennéj.
 W zwyczajnych kotłach lądowych czyli stałych, daje się pospolicie 15 stóp □ powierzchni ogrzewalnéj na jednego konia parowego, do czego wchodzi już powierzchnia ogniowa, oraz kanały ciągowe. Zatém kocioł 50 konny powinien mieć 750 stóp kwadratowych powierzchni ogrzewalnéj.”
 Lokomobile, parowozy i kotły na statkach parowych, stanowią wyjątek od téj ogólnéj reguły, z powodu bowiem braku miejscowości, daje się im tylko na siłę jednego konia parowego 8 do 10 stóp, czyli do 1 metra □ powierzchni ogrzewalnéj; ale palenie na parowozach i parostatkach, odbywać się musi w spo-